In deze film komt een bepaalde symbolische tegenstelling duidelijk naar voren; de wereld van de doden lijkt levend en de wereld van de levenden lijkt dood. Dit is sterk terug te zien in het kleurgebruik. De decors en kostuums van de karakters in de levende wereld zijn afgebeeld in ferrotypie en daguerreotypie. Dit zorgt ervoor dat deze levende wereld zich uit als een onderdrukte, gespannen en kille samenleving. Ze zijn geënt op de Victoriaanse tijd. Deze stijl versterkt het gevoel van onderdrukking boven de grond. De wereld van de doden, daarentegen, bevat kostuums die kleurrijk en vrolijk zijn. Toch hebben ze het decor nog spookachtig gelaten. Dit maakt het een eigenaardige wereld, maar wel een feestelijke, vrolijke en levende wereld. Ofwel, “people are dying to get here!”
Uit dit alles blijkt dat Burton een flinke fantasie heeft. Hij heeft de aanpak van een kunstenaar. Het is interessant en ongebruikelijk. Het verhaal gaat in feite over een jongen die per ongeluk met een lijk trouwt. Een gruwelijk en eng verhaal, zou je denken. Maar als je de film bekijkt, merk je dat hij van iets gruwelijks, een charmant liefdesverhaal heeft weten te maken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten